Elk uur kondig ik aan dat ik ga slapen, maar de tijd is een onverbiddelijke meester. "It's the comedy and death of your senses," zingt Chris Corner in zijn falsetstem, en hij gaat gelijk krijgen. Flessen en geesten worden geleegd. Het maakt me minder gebonden aan de zwaartekracht dan ik anders ben of wil zijn. Beelden van exploderend glas. Bloed ophoesten. De misleidende romantiek van stormachtige emoties en de noodzaak ervan. Wat is een leven zonder fouten of zonder gepassioneerd patent verkeerde meningen verdedigen? Rustig, allicht. Ik herbezoek de subtiel-kleurloze smaak van vodka en constateer dat het leven eerder spiraalvormig is dan cyclisch, variaties op gelijkaardige thema's waarvan de laatste variatie in niks meer lijkt op de vorige, zoals huiden zich vernieuwen bij reptielen of hoe een exacte replicatie nooit mogelijk is. Woorden worden anders gebouwd en samengevoegd, en zelfs als de combinaties van mensen, handelingen en plaatsen allemaal dezelfde zijn, dan nog verschilt de context. Het zijn al bij al glaciale redeneringen, omdat ik moeilijk hitte kan verdragen. Nietzsche had een hekel aan koud en vochtig weer en verkaste naar hoge, drogere gebieden. Ik kan van mijn appartement net zo goed een clandestien café maken, met die dozen werkloze jenever die ik hier nog staan heb, het soort spijtaankoop dat daarna alleen nog goed is om grappen over te maken. Er wordt wat afgelachen. Opnieuw zeg ik dat ik ga slapen, maar ik doe het niet. Mensen bezeren zich.
Ik zit op een schommel om vier uur 's ochtends, met zeelucht in de neus. Alleen op schommels had ik nooit last van hoogtevrees. De zee wordt geapprecieerd voor haar voorspelbaar constante verandering. Liever te verdrinken dan te verbranden, als ik moest kiezen. De schommel klimt, zakt, klimt achterwaarts en gaat weer vooruit. Hij zorgt voor een buiksensatie alsof het een miniatuurversie is van een pretparkattractie. Pretparken zijn tenslotte ook maar megalomane speeltuinen, en bovendien ben ik er niet graag, niet alleen omwille van al die kretende en krijsende kinderen, maar ook omdat het idee van vastgesnoerd in een voortrazende kar buitelingen te maken mijn handen doet zweten en mijn nek doet tintelen. Ziedaar de mens en zijn angsten, en hij schommelde verder. Er zit overal zand in. Het schijnt dat seks op het strand of in de duinen om die reden geen aanrader is, zeggen zij die het kunnen weten.
Als de kleine ziel in het stervensgedicht van Hadrianus, zwerf ik rond door de straten. Ik probeer op camera beelden vast te leggen die op dat ogenblik iets betekenen - een deur die half open staat, licht dat door de tralies van een leeg souterrain naar buiten komt, en een brandweerwagen die plompverloren werkloos zijn tijd afwacht onder de toren van het Belfort. Het is de jaarlijkse tiendaagse gekte en kolder die over Gent is neergedaald. De stad heeft er zelfs een aparte schepen voor. Ik ben deel van dit alles, sta er buiten en zit er middenin, net als duizenden anderen. Welke foute beslissingen worden hier genomen op deze avond? Wie zal afgevoerd worden met een ambulance of in een combi tot het inzicht komen dat openbaar dronken worden toch niet zo'n geweldig idee was? Ik kan er veroordelend over doen, of ik kan er mij met een hart vol vrede en welzijn bij neerleggen dat de gemiddelde idiotie die je ziet op de Feesten niet dodelijk is.
Er was iemand zo vriendelijk om rijst mee te nemen op de trouw. Ik weet niet of herinner me niet meer vanwaar dat gebruik komt, maar ik heb er geen band mee. Seculiere rituelen kunnen moeilijk verbergen dat ze de witte producten zijn onder de religieus georiënteerde vieringen. Wat betekent een lentefeest, buiten een koter die twaalf wordt en overladen wordt met dure cadeaus? Niet dat ik een lans breek voor een christelijke reveille, wel integendeel. Handen schudden in de luwte. Het belooft een warme dag te worden, en ik zie eruit als een natte handdoek. Het wegdeemsteren van religie heeft geenszins het aangename van het zondigen ontmoedigd, maar dat kan ook een residu zijn van als zesjarige in een kort broekje in de kerk te zitten en schrik te hebben van die bloederige Passie en verhalen over martelaren. No rules, great scotch. Er wordt met vlaggen gezwaaid, er staat een koets te wachten die getrokken wordt door een erg elegant paard. Ik heb ooit de etymologie van het woord "paard" nog geweten, maar dat zit nu ergens in een onbereikbaar archief. Het geheugen is een enorme kelder met veel ingestorte of overwoekerde zalen. Het schijnt dat alles herinneren iemand gek maakt, en op mijn beurt vind ik het ergerlijk te beseffen dat ik vaak onthou wat anderen al lang vergeten zijn, of dat ik vergeten was wat ik eigenlijk had moeten weten. Kennis houdt de illusie in stand van controle te hebben over de afloop van alles. Het bruidspaar ziet er oprecht gelukkig uit, en je kan niet anders dan blij zijn voor hen.
Het negende jaar van de eenentwintigste eeuw zal voor velen onder de mijnen geboekstaafd blijven als een jaar van dramatische wendingen en abrupte breuken. In mijn geval, ondanks zowel voorspoed als tegenslagen, een jaar van aangroei en ankerpunten. Het moet ooit komen, nietwaar? Alles heeft een prijs. Zolang ik m'n eigen ingewanden er niet voor moet uit snijden, is alles bespreekbaar. Ik probeer me in te leven in de mensen die door lijden en twijfel moeten gaan, maar advies kan ook maar zo ver gaan als het toegelaten wordt, los van het feit of het wenselijk is, en op iets slaat of niet. We kunnen elkaar misschien niet redden, maar we kunnen elkaar wel helpen om onszelf te redden. De grens tussen bemoeizucht en hulp is scherp en grillig tezelfdertijd. En wat dan met concepten als matigheid en versterving, rust en apathie, zelfvertrouwen en arrogantie? Het zijn maar woorden die ik najaag, en dus niet erg van belang. De waarheid is dat er ondanks alle kolder nog altijd veel pijn is. Geen citaat verenigt de werelden van absurde komedie en tragische waarheid als het volkse advies waar Jerry Springer z'n shows mee beëindigde: "Take good care yourselves, and each other."
Ik zit op een schommel om vier uur 's ochtends, met zeelucht in de neus. Alleen op schommels had ik nooit last van hoogtevrees. De zee wordt geapprecieerd voor haar voorspelbaar constante verandering. Liever te verdrinken dan te verbranden, als ik moest kiezen. De schommel klimt, zakt, klimt achterwaarts en gaat weer vooruit. Hij zorgt voor een buiksensatie alsof het een miniatuurversie is van een pretparkattractie. Pretparken zijn tenslotte ook maar megalomane speeltuinen, en bovendien ben ik er niet graag, niet alleen omwille van al die kretende en krijsende kinderen, maar ook omdat het idee van vastgesnoerd in een voortrazende kar buitelingen te maken mijn handen doet zweten en mijn nek doet tintelen. Ziedaar de mens en zijn angsten, en hij schommelde verder. Er zit overal zand in. Het schijnt dat seks op het strand of in de duinen om die reden geen aanrader is, zeggen zij die het kunnen weten.
Als de kleine ziel in het stervensgedicht van Hadrianus, zwerf ik rond door de straten. Ik probeer op camera beelden vast te leggen die op dat ogenblik iets betekenen - een deur die half open staat, licht dat door de tralies van een leeg souterrain naar buiten komt, en een brandweerwagen die plompverloren werkloos zijn tijd afwacht onder de toren van het Belfort. Het is de jaarlijkse tiendaagse gekte en kolder die over Gent is neergedaald. De stad heeft er zelfs een aparte schepen voor. Ik ben deel van dit alles, sta er buiten en zit er middenin, net als duizenden anderen. Welke foute beslissingen worden hier genomen op deze avond? Wie zal afgevoerd worden met een ambulance of in een combi tot het inzicht komen dat openbaar dronken worden toch niet zo'n geweldig idee was? Ik kan er veroordelend over doen, of ik kan er mij met een hart vol vrede en welzijn bij neerleggen dat de gemiddelde idiotie die je ziet op de Feesten niet dodelijk is.
Er was iemand zo vriendelijk om rijst mee te nemen op de trouw. Ik weet niet of herinner me niet meer vanwaar dat gebruik komt, maar ik heb er geen band mee. Seculiere rituelen kunnen moeilijk verbergen dat ze de witte producten zijn onder de religieus georiënteerde vieringen. Wat betekent een lentefeest, buiten een koter die twaalf wordt en overladen wordt met dure cadeaus? Niet dat ik een lans breek voor een christelijke reveille, wel integendeel. Handen schudden in de luwte. Het belooft een warme dag te worden, en ik zie eruit als een natte handdoek. Het wegdeemsteren van religie heeft geenszins het aangename van het zondigen ontmoedigd, maar dat kan ook een residu zijn van als zesjarige in een kort broekje in de kerk te zitten en schrik te hebben van die bloederige Passie en verhalen over martelaren. No rules, great scotch. Er wordt met vlaggen gezwaaid, er staat een koets te wachten die getrokken wordt door een erg elegant paard. Ik heb ooit de etymologie van het woord "paard" nog geweten, maar dat zit nu ergens in een onbereikbaar archief. Het geheugen is een enorme kelder met veel ingestorte of overwoekerde zalen. Het schijnt dat alles herinneren iemand gek maakt, en op mijn beurt vind ik het ergerlijk te beseffen dat ik vaak onthou wat anderen al lang vergeten zijn, of dat ik vergeten was wat ik eigenlijk had moeten weten. Kennis houdt de illusie in stand van controle te hebben over de afloop van alles. Het bruidspaar ziet er oprecht gelukkig uit, en je kan niet anders dan blij zijn voor hen.
Het negende jaar van de eenentwintigste eeuw zal voor velen onder de mijnen geboekstaafd blijven als een jaar van dramatische wendingen en abrupte breuken. In mijn geval, ondanks zowel voorspoed als tegenslagen, een jaar van aangroei en ankerpunten. Het moet ooit komen, nietwaar? Alles heeft een prijs. Zolang ik m'n eigen ingewanden er niet voor moet uit snijden, is alles bespreekbaar. Ik probeer me in te leven in de mensen die door lijden en twijfel moeten gaan, maar advies kan ook maar zo ver gaan als het toegelaten wordt, los van het feit of het wenselijk is, en op iets slaat of niet. We kunnen elkaar misschien niet redden, maar we kunnen elkaar wel helpen om onszelf te redden. De grens tussen bemoeizucht en hulp is scherp en grillig tezelfdertijd. En wat dan met concepten als matigheid en versterving, rust en apathie, zelfvertrouwen en arrogantie? Het zijn maar woorden die ik najaag, en dus niet erg van belang. De waarheid is dat er ondanks alle kolder nog altijd veel pijn is. Geen citaat verenigt de werelden van absurde komedie en tragische waarheid als het volkse advies waar Jerry Springer z'n shows mee beëindigde: "Take good care yourselves, and each other."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten