'Substrata' van Biosphere is al meer dan een decennium één van mijn favoriete albums. Biosphere, een pseudoniem van de Noor Geir Jensen, zoekt in zijn soundscapes desolaatheid en ijlheid op in de natuur. Bergen, de ruimte, wolkenformaties of traag bewegende ijsschotsen zitten allemaal in zijn palet, maar die beschrijvingen doen geweld aan de volheid en de maturiteit van zijn geluid. Als geen ander roept de muziek van Biosphere beelden op van mystieke landschappen en meditatie, ontdaan van elke sentimentaliteit en elk cliché. Dus waarom die beelden niet toevertrouwen aan een scenario voor één lange videoclip?
Nog geen fan van Biosphere? Vandaag is je kans om er vooralsnog één te worden. Beluister 'Substrata' hier in zijn volledigheid.
01. As the Sun kissed the horizon
Opkomende zon boven een stad in de verte. Gezichtspunt vanuit de rand van een park, spelende kinderen. Een eenzaam vliegtuig wordt langzaam gevolgd terwijl het zich een weg baant over de horizon in een paraboolbui. De camera trekt zich terug in de struiken en de bomen.
02. Poa Alpina
Camera stapt in in een kleine houten roeiboot. Het water heeft een dikke, donkere kwaliteit. Langs de oevers hangt mist, en in de verte zijn bergen zichtbaar met eeuwige sneeuw op de toppen. De zon is nauwelijks zichtbaar. Diffuus licht, af en toe spelingen op de toppen van de golven (cfr. luministische schilderijen).
03. Chukhung
Camera gaat langzaam de bergen op. Majestueus uitzicht over benevelde bergflanken, hoekige rotsen met poedersneeuw op, hier en daar een bloem die zich staande houdt. Af en toe komt de zon door de mist en de hoger gelegen, weinig gedifferentieerde wolken. Zichtbaarheid is vrij goed naar beneden en vooruit, maar niet naar boven. Tegen de zesde minuut komen hier en daar tempels in zicht. Er komt rook uit van vuurofferandes, en er zijn shots van enorme klokken die over de bergen schallen, traag en verweerd. De klokken zijn grijs, onder gouden koepels. De slagen zelf doen het beeld een andere toon en schijn krijgen, wekken de indruk van verlichting, religieuze extase. Tegen het einde van het nummer is het middag.
04. The things I tell you
Het wordt versneld nacht op een bergplateau. De camera richt zich naar de hemel, waar wolken zich ontrollen en gedurende het nummer plaatsmaken voor een open sterrenhemel. De hemel is gevuld met sattelieten, waarvan er sommige zelfs zijn met zichtbare contouren. Als de tekst komt, richt de camera zich op een figuur die vlak voor de camera staat, gekleed in trekkersoutfit, achter een kampvuur. De figuur lost weer op in de nacht, en het kampvuur wordt langzaamaan flou.
05. Times when I know you'll be sad
Langzaam dooft het kampvuur uit. De camera gaat voorzichtig over de randen van een uitgerolde slaapzak, en zoomt hier en daar in op toevallige objecten (portefeuille, identiteitskaart, foto van een huisdier, twee boeken. Kleine lichtjes ontsnappen uit de grond en beschrijven trage banen rond het uitgedoofde kampvuur. De camera begint die na een tijdje te volgen, voorzichtig, dan sneller. Tegen dat het volgende nummer begint, is de camera aanbeland bij een moeras waar de dwaallichten groter geworden zijn.
06. Hyperborea
Dieren bewegen zich langs de planten en onder water. Kikvorsperspectief vanaf de oever van het moeras. Een boot komt voorbij en de camera stapt op. De stem in het nummer komt van overal en nergens, terwijl de camera rondkijkt langs de overhangende bomen en de dicht opeengehoopte plantenbegroeiing. Aan sommige boomwortels, die in het water reiken, stijgt damp op. De dwaallichten veranderen rond 2'50 langzaamaan van kleur en krijgen in plaats van de gelig-witte schijn tinten van oranje tot blauw. In de verte is licht te zien van een blokhut die op een heuvelflank gebouwd is. Het begint te regenen.
07. Kobresia
Alleen het huisje is nog zichtbaar door het dikke gordijn van regen, dat sneeuw wordt. Binnenin zit een oude man met een grijze baard en een muts aan tafel. Hij houdt een kom soep vast met beide handen, en kijkt ingespannen naar tafel terwijl hij praat. Tegen de vensters van de warme blokhut (haardvuur) loeit een immense sneeuwstorm. Bij zijn woorden verandert de kom soep langzaam in een xylofoon. Het beeld wordt flou, en het zachte bruin van de blokhut wordt eerst grijs, dan donkerblauw, als lagen kleuren in een abstract aquarel. Het beeld loopt uit als regen.
08. Antennaria
Ontwaken op een bootje in een rivier met een metaalachtige glans. De regen heeft plaatsgemaakt voor mist. Aan de flanken doemen langzamerhand de wanden op van een enorme kloof. In die wanden zijn verschillende standbeelden gehakt, sommige met een religieus karakter, anderen eerder demonisch of surrealistisch. De camera gaat traag vooruit. Uit de standbeelden lijkt een ijzige damp te ontsnappen.
09. Uva-ursi
Het bootje stopt bij een uit de stenen uitgehakte trap. Het is middag/namiddag De camera gaat de trap op en passeert langs een waterval tot de top bereikt is van de kloof, waar verschillende rotspartijen en bomen staan. Als de muziek zelf begint komt het beeld van achter een boom waargenomen: een ceremonie diegaande is rond een brandend vuur. Een dozijn mannen in wollen mantels met blauw-rode motieven die elkaar met de armen over de schouders vasthouden en in een cirkel rond het vuur bewegen in een dansritme. Ze hebben allemaal de ogen gesloten en verkeren in trance. Het beeld neemt af en toe close-ups van de gezichten, en verwijdert zich na een tijdje van de mannen tot er verder wordt gewandeld door een pad dat zich tussen de rotsen verder slingert naar een plateau, dwars door een grot.
10. Sphere of no-form
Vanuit de grot, met druppelend water, gaat het beeld naar het plateau, een uitgestrekte, bevroren taiga waar stof en oude sneeuw door een hevige wind opgezweept worden. De hemel betrekt en het begint te sneeuwen terwijl het snel donker wordt. De wolken hebben een bijzondere gloed. Als de eerste misthoorn weerklinkt, houdt het op met sneeuwen en verschijnt in de wolken een silhouet van een gigantische boot, die door de gloeiende contouren duidelijk een hallucinatie is. Bij het antwoord komt er een andere boot tevoorschijn, en naarmate de hoorns door elkaar gaan klinken, steeds meer. Het zwaarste signaal toont de grootste boot van allemaal, met de voorsteven naar het beeld gericht. De camera trekt zich wat terug en toont de figuur van de trekker die op z'n knieën gevallen is. De kleuren van de illusoire boten veranderen tussen geel, oranje, goud en wit. Uiteindelijk staat de trekker op en het beeld gaat verder vooruit tussen de onverschillige schepen, die na een tijd langzaam weer vervagen met de afnemende bewolking. Een sterrenhemel komt in zicht, en het beeld vervolgt zijn weg over de taiga.
11. Selene
Het is volledig nacht en de sterren werpen een kil paars licht over de vlakte, die kaarsrecht is. Het beeld nadert een rechthoekige machine die eruit ziet alsof ze van gietijzer gemaakt is. In het midden van die machine draaien diverse centrifuges als een soort matrjosjka aan verschilende tempo's, elk binnen een andere centrifuge. Op elke cirkel staat iets geschreven, soms leesbaar, zoals 'wereld' of 'slaap', soms onleesbaar, soms in karakters van andere talen. Af en toe schiet een lichtstraal door een cirkel. Het beeld trekt naar achter en toont de trekker, die nu neerzit en opkijkt naar de centrifuges, vlak voor een kampvuur. Het beeld vervaagt en het kampvuur dooft langzaam uit terwijl de zon op komt. Het mysterieuze object verdwijnt mee met de nacht, en de vlakte kijkt uit op de stad waaruit de reiziger aan het begin vertrok.
Nog geen fan van Biosphere? Vandaag is je kans om er vooralsnog één te worden. Beluister 'Substrata' hier in zijn volledigheid.
01. As the Sun kissed the horizon
Opkomende zon boven een stad in de verte. Gezichtspunt vanuit de rand van een park, spelende kinderen. Een eenzaam vliegtuig wordt langzaam gevolgd terwijl het zich een weg baant over de horizon in een paraboolbui. De camera trekt zich terug in de struiken en de bomen.
02. Poa Alpina
Camera stapt in in een kleine houten roeiboot. Het water heeft een dikke, donkere kwaliteit. Langs de oevers hangt mist, en in de verte zijn bergen zichtbaar met eeuwige sneeuw op de toppen. De zon is nauwelijks zichtbaar. Diffuus licht, af en toe spelingen op de toppen van de golven (cfr. luministische schilderijen).
03. Chukhung
Camera gaat langzaam de bergen op. Majestueus uitzicht over benevelde bergflanken, hoekige rotsen met poedersneeuw op, hier en daar een bloem die zich staande houdt. Af en toe komt de zon door de mist en de hoger gelegen, weinig gedifferentieerde wolken. Zichtbaarheid is vrij goed naar beneden en vooruit, maar niet naar boven. Tegen de zesde minuut komen hier en daar tempels in zicht. Er komt rook uit van vuurofferandes, en er zijn shots van enorme klokken die over de bergen schallen, traag en verweerd. De klokken zijn grijs, onder gouden koepels. De slagen zelf doen het beeld een andere toon en schijn krijgen, wekken de indruk van verlichting, religieuze extase. Tegen het einde van het nummer is het middag.
04. The things I tell you
Het wordt versneld nacht op een bergplateau. De camera richt zich naar de hemel, waar wolken zich ontrollen en gedurende het nummer plaatsmaken voor een open sterrenhemel. De hemel is gevuld met sattelieten, waarvan er sommige zelfs zijn met zichtbare contouren. Als de tekst komt, richt de camera zich op een figuur die vlak voor de camera staat, gekleed in trekkersoutfit, achter een kampvuur. De figuur lost weer op in de nacht, en het kampvuur wordt langzaamaan flou.
05. Times when I know you'll be sad
Langzaam dooft het kampvuur uit. De camera gaat voorzichtig over de randen van een uitgerolde slaapzak, en zoomt hier en daar in op toevallige objecten (portefeuille, identiteitskaart, foto van een huisdier, twee boeken. Kleine lichtjes ontsnappen uit de grond en beschrijven trage banen rond het uitgedoofde kampvuur. De camera begint die na een tijdje te volgen, voorzichtig, dan sneller. Tegen dat het volgende nummer begint, is de camera aanbeland bij een moeras waar de dwaallichten groter geworden zijn.
06. Hyperborea
Dieren bewegen zich langs de planten en onder water. Kikvorsperspectief vanaf de oever van het moeras. Een boot komt voorbij en de camera stapt op. De stem in het nummer komt van overal en nergens, terwijl de camera rondkijkt langs de overhangende bomen en de dicht opeengehoopte plantenbegroeiing. Aan sommige boomwortels, die in het water reiken, stijgt damp op. De dwaallichten veranderen rond 2'50 langzaamaan van kleur en krijgen in plaats van de gelig-witte schijn tinten van oranje tot blauw. In de verte is licht te zien van een blokhut die op een heuvelflank gebouwd is. Het begint te regenen.
07. Kobresia
Alleen het huisje is nog zichtbaar door het dikke gordijn van regen, dat sneeuw wordt. Binnenin zit een oude man met een grijze baard en een muts aan tafel. Hij houdt een kom soep vast met beide handen, en kijkt ingespannen naar tafel terwijl hij praat. Tegen de vensters van de warme blokhut (haardvuur) loeit een immense sneeuwstorm. Bij zijn woorden verandert de kom soep langzaam in een xylofoon. Het beeld wordt flou, en het zachte bruin van de blokhut wordt eerst grijs, dan donkerblauw, als lagen kleuren in een abstract aquarel. Het beeld loopt uit als regen.
08. Antennaria
Ontwaken op een bootje in een rivier met een metaalachtige glans. De regen heeft plaatsgemaakt voor mist. Aan de flanken doemen langzamerhand de wanden op van een enorme kloof. In die wanden zijn verschillende standbeelden gehakt, sommige met een religieus karakter, anderen eerder demonisch of surrealistisch. De camera gaat traag vooruit. Uit de standbeelden lijkt een ijzige damp te ontsnappen.
09. Uva-ursi
Het bootje stopt bij een uit de stenen uitgehakte trap. Het is middag/namiddag De camera gaat de trap op en passeert langs een waterval tot de top bereikt is van de kloof, waar verschillende rotspartijen en bomen staan. Als de muziek zelf begint komt het beeld van achter een boom waargenomen: een ceremonie diegaande is rond een brandend vuur. Een dozijn mannen in wollen mantels met blauw-rode motieven die elkaar met de armen over de schouders vasthouden en in een cirkel rond het vuur bewegen in een dansritme. Ze hebben allemaal de ogen gesloten en verkeren in trance. Het beeld neemt af en toe close-ups van de gezichten, en verwijdert zich na een tijdje van de mannen tot er verder wordt gewandeld door een pad dat zich tussen de rotsen verder slingert naar een plateau, dwars door een grot.
10. Sphere of no-form
Vanuit de grot, met druppelend water, gaat het beeld naar het plateau, een uitgestrekte, bevroren taiga waar stof en oude sneeuw door een hevige wind opgezweept worden. De hemel betrekt en het begint te sneeuwen terwijl het snel donker wordt. De wolken hebben een bijzondere gloed. Als de eerste misthoorn weerklinkt, houdt het op met sneeuwen en verschijnt in de wolken een silhouet van een gigantische boot, die door de gloeiende contouren duidelijk een hallucinatie is. Bij het antwoord komt er een andere boot tevoorschijn, en naarmate de hoorns door elkaar gaan klinken, steeds meer. Het zwaarste signaal toont de grootste boot van allemaal, met de voorsteven naar het beeld gericht. De camera trekt zich wat terug en toont de figuur van de trekker die op z'n knieën gevallen is. De kleuren van de illusoire boten veranderen tussen geel, oranje, goud en wit. Uiteindelijk staat de trekker op en het beeld gaat verder vooruit tussen de onverschillige schepen, die na een tijd langzaam weer vervagen met de afnemende bewolking. Een sterrenhemel komt in zicht, en het beeld vervolgt zijn weg over de taiga.
11. Selene
Het is volledig nacht en de sterren werpen een kil paars licht over de vlakte, die kaarsrecht is. Het beeld nadert een rechthoekige machine die eruit ziet alsof ze van gietijzer gemaakt is. In het midden van die machine draaien diverse centrifuges als een soort matrjosjka aan verschilende tempo's, elk binnen een andere centrifuge. Op elke cirkel staat iets geschreven, soms leesbaar, zoals 'wereld' of 'slaap', soms onleesbaar, soms in karakters van andere talen. Af en toe schiet een lichtstraal door een cirkel. Het beeld trekt naar achter en toont de trekker, die nu neerzit en opkijkt naar de centrifuges, vlak voor een kampvuur. Het beeld vervaagt en het kampvuur dooft langzaam uit terwijl de zon op komt. Het mysterieuze object verdwijnt mee met de nacht, en de vlakte kijkt uit op de stad waaruit de reiziger aan het begin vertrok.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten