Hij is 11 jaar en slaapt graag bij mij, vooral als ik een dutje doe. Dan gaat hij vaak met zijn rug tegen me aan liggen, of krult hij zich op in de kom van mijn schouder, soms met zijn kopje op m'n arm of zijn voorpootjes. In mijn teksten noem ik hem Tyr, wat niet zijn echte naam is, maar vaak noem ik hem "patatje". Hij is wat te dik en er schort wat aan zijn urinewegen, maar voorts is hij een gezonde, actieve kater. Een rosse met een witte 'schort', zoals er tienduizenden zijn in de wereld. Het opvallendste aan hem zijn zijn grote, amberkleurige ogen.
Soms kijken we samen televisie. Alleen natuurdocumentaires zijn uit den boze, want als hij vogeltjes hoort fluiten, valt hij de tv aan. Is het raar om zo lyrisch te zijn over wat uiteindelijk maar een huisdier is? Ik vind van niet. Hij is er altijd als ik thuis kom, en als ik op reis ben geweest geeft hij voortdurend kopjes en kirt hij van blijdschap. Het schijnt dat huisdieren een goed hulpmiddel zijn tegen depressies, en dat kan ik best geloven.
Oorspronkelijk kwam Tyr uit een halfwilde nest bij de ouders van mijn eerste huisgenoot. Hij was nog maar twee weken oud, schatte de dierenarts, dus eigenlijk te jong om al weggehaald te worden. Ik leerde hem naar toilet gaan en leerde hem eten, en was erbij toen hij zijn eerste ronkje liet horen, terwijl hij nog volledig in mijn handpalm paste. Nu is hij 8kg en van kop tot staart een halve meter lang, en daardoor vind ik elke andere kat een klein beestje of denk ik ten onrechte dat het een semi-kitten is.
Door zijn opvoeding van mensen heeft hij een paar gekke trekken: hij zit graag in bad en speelt graag met water. Hij wil opgepikt worden als een baby, wat andere katten normaal haten. En als er bezoek is, dan slooft hij zich uit om te showen. Dan miauwt hij luid als hij eten gaat krijgen, ligt hij graag in het centrum van de aandacht op de vloer, of eist hij de aandacht op door op sommige van mijn vrienden te gaan zitten. Dan zeggen mijn vrienden dat hij aardt naar zijn baasje, die ook graag de show steelt. Dat kan. Bij de dierenarts hadden ze het nog nooit meegemaakt: een kat die enkel naar toilet wilde als er een publiek bij was.
Als hij slaapt bij mij, voel ik hem soms dromen door zijn korte grommetjes of onwillekeurige bewegingen van zijn pootjes. Ik vraag me dan af waarover hij droomt. Over zijn vorige woonsten (hij is al twee keer verhuisd)? Over mij of familie en vrienden van me? Of over die ene keer dat hij een hond zag, laag gromde met zijn haar omhoog en daarna als een doodsbang kuikentje met kloppend hartje in mijn armen zat?
Niet alle helden dragen capes. En hij is een beetje mijn kleine held, mijn kleine man. Flink en trots ligt hij vaak aan mijn voeten, rustig genietend van de beste stralen zonlicht, of tevreden toekijkend terwijl ik gasten entertain. Met hem ben ik nooit echt alleen.
Soms kijken we samen televisie. Alleen natuurdocumentaires zijn uit den boze, want als hij vogeltjes hoort fluiten, valt hij de tv aan. Is het raar om zo lyrisch te zijn over wat uiteindelijk maar een huisdier is? Ik vind van niet. Hij is er altijd als ik thuis kom, en als ik op reis ben geweest geeft hij voortdurend kopjes en kirt hij van blijdschap. Het schijnt dat huisdieren een goed hulpmiddel zijn tegen depressies, en dat kan ik best geloven.
Oorspronkelijk kwam Tyr uit een halfwilde nest bij de ouders van mijn eerste huisgenoot. Hij was nog maar twee weken oud, schatte de dierenarts, dus eigenlijk te jong om al weggehaald te worden. Ik leerde hem naar toilet gaan en leerde hem eten, en was erbij toen hij zijn eerste ronkje liet horen, terwijl hij nog volledig in mijn handpalm paste. Nu is hij 8kg en van kop tot staart een halve meter lang, en daardoor vind ik elke andere kat een klein beestje of denk ik ten onrechte dat het een semi-kitten is.
Door zijn opvoeding van mensen heeft hij een paar gekke trekken: hij zit graag in bad en speelt graag met water. Hij wil opgepikt worden als een baby, wat andere katten normaal haten. En als er bezoek is, dan slooft hij zich uit om te showen. Dan miauwt hij luid als hij eten gaat krijgen, ligt hij graag in het centrum van de aandacht op de vloer, of eist hij de aandacht op door op sommige van mijn vrienden te gaan zitten. Dan zeggen mijn vrienden dat hij aardt naar zijn baasje, die ook graag de show steelt. Dat kan. Bij de dierenarts hadden ze het nog nooit meegemaakt: een kat die enkel naar toilet wilde als er een publiek bij was.
Als hij slaapt bij mij, voel ik hem soms dromen door zijn korte grommetjes of onwillekeurige bewegingen van zijn pootjes. Ik vraag me dan af waarover hij droomt. Over zijn vorige woonsten (hij is al twee keer verhuisd)? Over mij of familie en vrienden van me? Of over die ene keer dat hij een hond zag, laag gromde met zijn haar omhoog en daarna als een doodsbang kuikentje met kloppend hartje in mijn armen zat?
Niet alle helden dragen capes. En hij is een beetje mijn kleine held, mijn kleine man. Flink en trots ligt hij vaak aan mijn voeten, rustig genietend van de beste stralen zonlicht, of tevreden toekijkend terwijl ik gasten entertain. Met hem ben ik nooit echt alleen.
De Bollie, <3 voor altijd.
BeantwoordenVerwijderen