Na meer dan tweeëneenhalf jaar is het zo ver: het coronavirus heeft me eindelijk te grazen genomen (dat ik weet). Ik leef al een week in isolatie, en heb daarvan een corporate-poëtische tweeënenhalf dagen toch nog gewerkt van thuis uit. Helaas betekent dat dat ik af en toe ook de verwarming moet aanzetten, vooral 's avonds laat. Bij stijgende energieprijzen kan je er vergif op innemen: de besparingstips die de pagina’s vullen van magazines en kranten, op sociale media gedeeld worden of zelfs uit de mond van politici komen. Net als bij andere problemen als klimaatverandering en armoede wordt steeds een structureel en systematisch probleem gebagatelliseerd tot een zaak van individuele discipline of levensstijl. Ik ben er vrij zeker van dat ik niet de enige ben die dit kotsbeu is. En bovendien: geen enkele besparingstip behalve doodgaan zal iets veranderen aan de absurde onbetaalbaarheid van tienvoudige energiefacturen die, nota bene, voordien al tot de duurste van Europa hoorden.
Over Europa gesproken: eens te meer moeten we weer op Ursula von der Leyen en haar 'Mars Attacks'-kapselconstructie rekenen om iets te doen dat meer is dan hier en daar wat aalmoezen uitdelen (hallo Belgische regering) of simpelweg zo goed als niets doen (hallo Vlaamse regering). Mijn zieke lichaam is nog minder dan anders tolerant voor de barrage aan uitvluchten en middelmatige leugens die we moeten aanhoren. "We mogen toch de markt niet al te zeer verstoren," zeggen rijke liberalen over een markt die zichzelf buiten alle proportie verstoord heeft terwijl ze elke maand een gage van meer dan €5.000 opstrijken. "Ja maar het moet juridisch goed in elkaar zitten," zeggen juridisch goed in elkaar zittende tsjeven die wel genetisch gemanipuleerd lijken om er gedurende hun hele carrière 45 uit te zien. Die tsjeven zijn een beetje als die vriend die je echt wel wil komen helpen, maar hij vindt zijn schoenen niet, het is toevallig juist bingo-avond of hij "moet" wel eerst nog een darmspoeling ondergaan met besparingstips. Ik ijl onder mijn deken in de zetel en zelfs ik ben helderder dan dergelijke lui.
Die besparingstips lijken er overigens van uit te gaan dat veel mensen te dom zijn om die zelf te bedenken, als ze ze al geen tientallen keren elders gehoord hebben. Naast beledigend zijn ze bovendien ook luie bladvulling voor kranten en tijdschriften, waar anders de druk kon opgevoerd worden op de energiereuzen en hun grootaandeelhouders die intussen elke dag miljoenen euro’s rijker worden terwijl sommige mensen geconfronteerd worden met nakende dakloosheid. Critici die vinden dat dit niet de taak is van de media en dat media het beleid niet horen te beïnvloeden snappen wellicht niet dat gezapig besparingstips delen eveneens getuigt van ideologische keuzes.
Ik eet een yoghurtje en beleg een dunne boterham met schijfjes banaan. Ik vraag me af hoe veel monsterlijker één kamer in m'n appartement verwarmen m'n eindafrekening zal maken van Luminus, dat er de vorige keer z'n hand niet voor omdraaide ondanks mijn sterk dalende verbruik de maandelijkse bijdrage toch te proberen opschroeven. Ik luister naar muziek, altijd de balsem op een gewonde ziel. Het Noord-Ierse duo Bicep heeft weer nieuw materiaal uit. Lage, vette en modulerende baslijnen zig-zaggen rond mijn zieke lichaam samen met de zacht-rauwe stem van gastzangeres Clara La San. Ik denk aan lang geleden feestjes, clubavonden, extase en vooral niet dat ik binnen een dik half jaar 40 word. Buiten is het volle maan, al de 492ste die ik meemaak in dit leven. De wolven huilen - op kop de 'helfies' van de N-VA, die al wekenlang proberen om de energiecrisis in de schoenen te schuiven van Groen. Was het maar waar, dat een partij die hoop en al 2 jaar deel uitmaakt van een federale regering in België, de macht had om de energieprijzen te beïnvloeden voor 750 miljoen Europeanen.
Als dessert neem ik een pijnstiller, voor ik weer in de zetel ga liggen en mezelf trakteer op een vuile, hevige hoestbui. Misschien moet ik dat toevoegen aan mijn profieltekst bij mijn nakende rentrée op de datingmarkt, en wie weet ben ik daar plots ook zo veel meer waard dan ik eigenlijk ben. Als bij toverslag rolt een WhatsApp-bericht binnen van mijn meest recente ex, die vergezeld van schattige emoji's zegt dat ze me mist. Haar huidige profielfoto is zij die half uit een luxewagen zit, aan het stuur, met een constructie van hoge hakken en lederen riemen die tot halverwege haar dijen komen. Ik begrijp niet goed waarom ze eens in de zo veel weken laat weten dat ze me mist, als ze tijdens onze relatie al geen knijt deed om dichter tot mij te komen of te proberen begrijpen wat er echt toe deed voor mij. Ze zou goed passen op het kabinet van een mindere Vlaamse minister.
Naar opnieuw daten kijk ik niet heel hard uit, moet ik zeggen. Maar dat geldt wellicht ook voor de potentiële partners die zich in die ringen rond Saturnus bevinden, die ook al hun eigen rugzakken moeten dragen en misschien simpelweg zoeken naar een fijne, eenvoudige man die geen doublespeak spreekt of tweets liket van rechtse prelaten die de nakende dakloosheid van tienduizenden mensen beschouwen als deel van een sportwedstrijd of missverkiezing voor onatletische en lelijke lui. Ik sluit m'n ogen en hoor m'n radiator tikken. Knock knock. Who's there? Fuck off.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten