Ongeveer één keer per maand zak ik af naar Brussel. Wie mijn werk wat kent en volgt, weet dat ik van onze hoofdstad hou. Ja, het is er vaak chaotisch, verre van perfect, de 19 baronieën zijn een dwaas anachronisme en ik weet ook dat ik als man makkelijk spreken heb, maar het is ook het dichtste dat België heeft bij een ware kosmopolis. Een stad die letterlijk op het kruispunt ligt van de recente 300 jaar Europese geschiedenis, en een bevolking die meer aanvoelt als die van een pirateneiland waar eigenlijk iederéén een vreemdeling is en daardoor toch iets kan delen.
Vandaag bezoek ik twee goede vriendinnen in de stad. De eerste, Natasja, werkt bij een niet nader gedefinieerd Vlaams-Nederlands cultuurhuis, zo één van die enclaves-binnen-het-eiland waar Nederlands de vanzelfsprekende voertaal is en literatuur de even vanzelfsprekende achtergrond. De tweede, Callista, is een Engels-Belgische die, waren haar ouders ten tijde van haar geboorte officieel getrouwd geweest, nu een adellijke titel zou hebben en een rechtstreekse afstammelinge is van Lord William Bligh, de hardvochtige kapitein van de HMS Bounty. Precies door zijn hardvochtigheid veroorzaakte Lord Bligh muiterij aan boord van zijn schip tijdens een expeditie in de Stille Oceaan, en ontstond zo Pitcairn Island. Pitcairn, als mensen buiten het Verenigd Koninkrijk er al van gehoord hebben, is nu helaas bekend van inteelt-, incest- en pedo-schandalen.
Op de trein naar Brussel is het geriefelijk toeven in een coupé die duidelijk ooit een eerste-klassecoupé was van een oude trein, maar nu gedegradeerd is tot tweede klasse. Buiten een bijzonder irritante West-Vlaamse man die kennelijk het concept niet kent van een stemvolume waarbij je niet hoeft te roepen over je patattenvelden, is het er aangenaam. Ik lees in de Knack een interview met éminence grise Paul De Grauwe, zowat het intellectuele boegbeeld van links-liberalisme in Vlaanderen. Ik volg publicaties als Knack, Humo en De Tijd met interesse. Al zijn ze allemaal wat te rechts naar mijn normen - volgens algemene standaarden gelden ze respectievelijk als centristisch, centrum-links en centrum-rechts - het zijn niettemin publicaties met vrij hoge journalistieke standaarden. En God weet dat oprechte journalisten bijna een opgejaagde diersoort zijn geworden. Ondanks alle striemende aanvallen van politieke extremen ben ik er van overtuigd dat de meeste journalisten echt proberen om kritisch en objectief nieuws te brengen.
Maar ook die mensen kunnen moeilijk ontsnappen aan het systeem waarin ze opgegroeid en ingebed zijn. Paul De Grauwe raakt goede punten aan. Hoe het beleid van de federale regering België beter beschermde tegen de schokken van de hebzucht van de grote energiebedrijven, en hoe ons coronabeleid al met al goed doordacht was. Maar hij lijkt de olifant in de kamer niet te zien. Elon Musk is nog altijd een multi-miljardair, terwijl met elke beslissing die hij neemt over Twitter/X duidelijker wordt dat hij een zielige lul is en een extreme belichaming van het Peter-principe, waar je gepromoveerd wordt tot je incompetent wordt. En, niet dat Paul De Grauwe dat moet zeggen, maar - hoe dit allemaal méér is dan miljonairs en miljardairs die politici beïnvloeden (en allengs omgekeerd). Het is geen fout in ons politiek-economisch systeem. Het is een wezenskenmerk.
Natasja zit alleen op kantoor. We halen onze lunch op bij een hippe food hall, waar ik bijna onmiddellijk een paniekaanval krijg door de enorme drukte en het lawaai. Hier zijn vooral toeristen en expats, en de term "expat" is eignelijk een woord voor een rijke migrant. De zwarte, arme moeder en dochter die knuffelend stierven van honger en dorst in de Libische woestijn vandaag zullen enkel als "migrant" bestempeld worden. Europese xenofoben zijn naast racistisch ook gewoon oliedom. Wie gaat mémé en pépé verzorgen in 2040? Wie gaat de huizen en luxecondo's van CEO's schoonmaken? En dat met een populatie van 80-plussers die tegen 2040 bijna een kwart vormt van de bevolking?
Natasja en ik eten onze fish & chips van de eethal op aan een verhoogde tafel. We praten over hoe zo veel relaties in onze omgeving de laatste 3 maanden geëindigd zijn. Is het door de klimaatverandering? Is het de ultieme nasleep van corona? We weten het niet.
Callista komt even later binnengewaaid, en dat mag je redelijk letterlijk nemen. Op goede dagen lijkt ze weggestapt uit een sprookje, als één of ander frêle boselfje dat haar eigen kleren gemaakt heeft en liever op een tak in een hoge boom zou zitten zingen in plaats van te moeten leven in een moderne grootstad. Ik denk niet dat ze lijkt op Lord William Bligh. Als straatratjes gaan we naar beneden goedkope drank kopen in een lokale superette en zetten ons dan op een bankje in de buurt, die nog niet zo héél lang autovrij is gemaakt. De zon schijnt, maar niet te hard, en de wind waait, maar ook niet te hard. We hebben het over goede en slechte relaties, slechte seks, het verglijden van de jaren en de verschillen tussen opgroeien in een punkmilieu (niet ik) en een milieu van mensen die ambieerden tot de petite bourgeousie te behoren of er toe behoorden (ik).
Brussel is ook mensenkijken. Er zijn opvallend veel toeristen in de wijk, en wel van overal. Ik zie Zuid-Oost Aziaten, Britten, Zuid-Amerikanen. Veel dames en meisjes zijn zomers gekleed, en daar word ik altijd vrolijker van. Callista zit opgerold in een bundel onder haar jas en rokken, en ik leg uit dat als ik mijn Adidas-broek aanheb, dat ik op m'n hurken kan zitten als een volleerde gopnik uit Rusland. We wandelen samen op goed geluk terug naar Brussel-Centraal, we kennen de weg ongeveer (omhoog tot je het gebouw vanuit de verte al kan zien). De kleine resto's, cafés en boetieks zijn open en mensen zitten buiten. Waar heb ik over te klagen als intussen Sicilië in brand staat, Spanje een buitenpost van de Sahara aan het worden is en zelfs bij mijn broer in het anders ongenaakbare Zwitserland bossen in brand staan? Komt nog bij dat ik las dat de Atlantische Golfstroom mogelijk al weg kan vallen tegen 2025. Tegen dan zijn we goed en stevig, zelfs keizerlijk fucked. Dan zullen wellicht alle relaties eindigen en zal ik een goed lief hebben plus een boekdeal. Misschien voeg ik het toe aan mijn profieltekst op Bumble.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten